Document Type : Original Article
Abstract
Keywords
Article Title [Persian]
می توان گفت یکی از عوامل موثر در جلوگیری از عادی شدن روابط میان ایران و ایالات متحده وجود استثناگرایی بوده است. در سیاست خارجی ایران دو جناح عمده را می توان تشخیص دارد که این دو نماینده دو گفتمان در سیاست خارجی هستند: گفتمان مصالحه و یا همسازی و گفتمان مقاومت. می توان گفت هر دو این گفتمانها گفتمانهایی فرعی از گفتمان اصلی انقلاب اسلامی هستند و ذیل آن قرار می گیرند. و در واقع اختلاف نظر آنها در مورد چگونگی تفسیر صحیح از گفتمان انقلاب اسلامی است. گفتمان مصاله یا همسازی توسعه را در ابعاد مختلف آن هدف اصلی در سیاست خارجی ایران می داند و در نتیجه نوعی مصالحه با ایالات متحد ه را پیش شرطی برای نیل به این هدف قلمداد می کند. استدلال آن این است که ایران (به رغم متفاوت بودن) کشوری استثنایی نیست بلکه کشوری عادی یا نرمال است. از سوی دیگر، گفتمان مقاومت کم و بیش استثناگرا است و مقاومت در برابر ایالات متحده و استتقلال در معنایی حداکثرگرایانه را اهداف اصلی سیاست خارجی ایران تلقی می کند. در نتیجه این گفتمان قویا با برقراری رابطه با ایالات متحده مخالف است زیرا این حرکت نوعی تهدید علیه استثنای بدون ایران محسوب می شود.
Keywords [Persian]